miércoles, 16 de enero de 2008

Entramos en el desierto...



Desde Er-Rachidia y tras visitar su espectacular oasis cercano, nos dirigimos al desierto x una pista que va hasta el Camping de la familia Oubadi (Oceane des Dunes).
Hacemos unos cuantos km de pista y decidimos pasar la noche en plena inmensidad, bajo un manto de estrellas, al calor de una hoguera. A la mañana siguiente, y tras pasar un frío del carajo, continuamos la ruta (unos 150 km de pistas) sorteando dunas y pasos entre montañas . Con nuestra super-experiencia en navegación por el desierto que asombra a Charly, llegamos al Er-Chebbi (la gran duna de Merzouga) y al Camping donde pasaremos unos días de descanso en compañía de Ahmed, nuestro inseparable amigo de la familia.
Más fotos (Aqui).

9 comentarios:

DR. GONSO dijo...

Ostia nengs!! continuo dient: QUINA ENVEJA!!! encara recordo agadablement quan "en veu portar" de viatge per allà baix i els dies (3) al camping. Doneu records i que l'esperit continui!!!

Salut i república (independent de Gràcia)!

Anónimo dijo...

Ooooooooooooooooooooooosti neng!!!!! que em pensave que el de la foto "cagant" ara el Riki!!!!! collons cuant de pel!! despres me posat les ulleres i ja e vist que no era ell........
M'apunto a lo que comenta el Gonso....QUINA PUTA ENVEJAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!
Salut i.....
Francesc

Anónimo dijo...

buenas!!!

aún tendré que bajar unos días con la bici para daros un saludito.

k lo paséis muy bién.

Hennariikka dijo...

It is amazing!!!! You made the dreams true. Respect, good hearts and all the best for you all. Finland travels with you :)

Anónimo dijo...

Que pasa nengs!!!!!!!!!
Ya veo que no correis mucho y todavia andais por Hassi Labiad, eso esta bien sin prisa pero sin pausa.....
Por cierto un saludo para Ahmed, Brahim y demas familia.
Bueno, vosotros ya sabeis a disfrutar, en unos dias empieza lo "bueno", hasta ahora era un aperitivo, no??.
Un abrazo.
Salva.

Anónimo dijo...

QUILLOOO!!!

Veo que os lo estáis pasando en grande.

Una cosilla: la madre de una amiga mía, cuando le conté que tenía dos amigos más colgaos que dos chirimoyas y que blah, blah, me preguntó si llevábais una sierra. Ante mi desconcierto, me dijo que era para la parte de más al sur (de donde estáis ahora), porque no es infrecuente encontrar árboles caídos cortando la pista (o incluso la carretera), y que sin sierra no hay cojones de seguir adelante. Lo digo por si no habíais caído en la cuenta, por si podéis agenciaros una.

Abrazotes, tíos.

Anónimo dijo...

(Aclaro que esta señora ha trabajado para la ONU por toda áfrica negra, y que algo de experiencia por allá, tiene).

Anónimo dijo...

Un altre q us segueix i s'alegra molt de saber q tot està nant tant de puta mare!!

Anónimo dijo...

Niños! Os envidio tanto!!!!!!! Pero sobretodo os quiero y os echo de menos!!!! Millones de besos, abrazos y achuchones!!!